در ادب سخن گفتن
امیرالمومنین علی علیه السلام می فرماید؛ آدمی مانند سیم و زرِ گرانبهایی است که در کُنج پنهان است.
یارمیجو تا بیابی راه را ورنَه کِی دانی تو راه و چاه را
یارِ بَد ماریست بین بگریز از او تا نریزد بَر تو زهرِ آن زشت خو
یار را از راه بَرَد آن راهزَن مرد نبوَد آنکه اُفتد زیر زن
سخنی که نتیجه ندارد بر زبان میاور و از غیبت و تهمت مردمان برگریز باش. هیچگاه از گفتارِ دیگران تا به چشم ندیدی باور منما. زیرا زبان است که در دنیا دشمنی ایجاد می نماید و در آخرت باعث عذاب الهی خواهد بود.
این زبان چون سنگ و هم آهن وشست وانچه بجهد از زبان چون آتشست
سنگ و آهن را مزَن بر هم گزاف گه زِ روی نَقل و گه از روی لاف
زانکه تاریک است و هر سو پنبه زار در میان پنبه چون باشد شرار
ظالم آن قومی که چشمان دوختند زان سخن ها عالِمی را سوختند
عالَمی را یک سخن ویران کند روبَهان مرده را شیران کند
جانها در اصل خود عیسی دَمند یک زمان زخم اند و دیگر مرهمَند
گر حجاب از جانها برخاستی گفت هر جانی مسیح آساستی
گر سخن خواهی که گویی چون شکَر صبر کن از حرص و این حلوا مخور
(گزیده ی مثنوی معنوی مولانا)
سکینه و آرامش و سکون همت عالی و رفیعی است که هرگاه به اهل آن اعطا گردد، آنان رفیقان خدایند خدا اسرار نهانی خود را برای بندگانش ابراز می دارد.
دیوان شهید- صفحه ی 276
توسط : شهید علی طاهریان